Korte informatie over het boek
De zestienjarige Maarten heeft vaak ruzie met zijn opa. Drie jaar nadat hij de hoofdrol speelde in de musical Pinokkio, achtervolgt hem nog steeds 'de tol van de roem' : pesterijen op school, een oudere broer die hem liever vermijdt, een opa die hem kost wat kost terug wil doen acteren en een slechte relatie met z'n ouders.Na die ene musical wil het maar niet meer lukken: hij krijgt een beugel en zijn stem verandert. Maarten wordt ook steeds afgewezen bij elke nieuwe auditie en dat maakt hem neerslachtig en ongelukkig. Door het achtervolgen van zijn broer komt hij per ongeluk bij het plaatselijke amateurgezelschap terecht, waar zijn broer repeteert voor 'Sjakie en de chocoladefabriek'. Plots krijgt hij weer een hoofdrol aangeboden, die vanWilly Wonka. De regisseur vernoemt zelfs het toneelstuk naar hem, Wonka. Dat zorgt voor veel opschudding bij zijn familie en vrienden. Toch blijft vroeger door zijn hoofd spoken. En zeker de mooie Charlotte, het meisje waar hij zo verliefd op was. Hij vraagt zich af hoe het met haar gaat. Dan krijgt hij een bericht van haar en is hij in de zevende hemel. Ze spreken met elkaar af en verzoenen zich terug met elkaar. Vanaf dat moment neemt zijn leven een nieuwe wending : zijn relatie met zijn familie verbetert en hij voelt zich weer beter in zijn vel.
Over de hoofdpersonen
Maarten is 13 jaar en woont met zijn ouders en een broer in een huis. Hij heeft mee gespeeld in de musical Pinokkio. Hij wordt na een tijdje beroemd en treedt op voor volle zalen.
Charlotte het meisje waar Maarten super verliefd op is en ook mee speelde met Pinokkio.
De opa van Maarten hij was de gene die Maarten in aanraking bracht met de musical Pinokkio. Hij heeft hem toen ook naar de auditie gebracht.
Pieter de broer van Maarten. Altijd Maarten aan het plagen. Altijd negatief over Maarten.
De ouders van Maarten. In het boek heb ik niet de namen gevonden van zijn ouders.
De oma van Maarten is overal enthousiast over. Net als de opa van Maarten.
Wat is mijn mening over dit boek
Mijn mening over dit boek is dat het lang duurt tot je in het boek zit, maar als je eenmaal in het boek zit is het een heel mooi boek. In het boek gaat het onder andere over pesten en ik vind het goed dat het te sprake komt, want pesten is echt verschrikkelijk. Omdat het verhaal gaat over een jongen die echt leeft is het wel bijzonder en maakt het verhaal ook meer eigen. Ik vind het niet het beste boek wat ik gelezen heb, maar het is wel een goed verhaal. Vooral spreekt me het boek aan omdat het over musicals spelen gaat en dat vind ik zelf ook heel leuk om te doen. Het boek is dus ook wat in het dagelijks leven voor komt en dat vind ik al mooi aan een boek.
Korte informatie over de schrijver
Do van Ranst, de helft van een tweeling, wordt geboren in Dendermonde en groeit op in Hamme. School vindt hij saai, op de schoolbanken verzint hij eindeloos verhalen waarin hij meestal zelf de hoofdrol speelt. Hij volgt een opleiding Publiciteit en werkt even als etalagist voor hij voltijds schrijver wordt. Inspiratie haalt hij uit muziek (jazz en Joni Mitchell) en uit films (als As good as it gets en Notting Hill). Do houdt van toneel: hij speelt, maar schrijft en regisseert ook stukken voor KinderkunstVEEG! (een kindertheatergroep) en OverstekendWild (een jongerentheatergroep). Hij heeft twee zonen, Flor en Marcel.
“,,Boeken lezen helpt je te fantaseren. Wanneer je naar een film kijkt, is alles al voor jou ingevuld, maar wanneer je een boek leest, is er nog zoveel ruimte over om zelf dingen te gaan verzinnen. Ik ben zelf een schrijver die nog heel veel aan de lezer overlaat. Ik hou enorm van open eindes. Lezen opent nieuwe werelden en daarom zouden alle kinderen moeten lezen."”
Do van Ranst debuteert jong – hij is 25 – met Boomhuttentijd in 1999, een verhaal over zelfmoord, rouw en verdriet. Ook in zijn latere boeken komen vaak ernstige thema’s aan bod: de dood in Mijn bed is een boot (2001), een gedwongen huwelijk in Ravenhaar (2005), seksualiteit en zelfmoord in Mijn vader zegt dat we leven redden (2004) en eenoudergezinnen in Moeders zijn gevaarlijk met messen (2008). De reeks over Dina, waarin het hoofdpersonage net als de auteur dol is op toneel, is dan weer een vrolijke chicklitachtige tegenhanger voor het zwaardere werk. In de reeks verschijnen onder meer: Zeven zinnen en een zoen, Een pruik en paarse lippen, Hoge hakken en een hoed en Lieve lachjes en een leugen. Sfeer en structuur zijn belangrijk in de verhalen van Do van Ranst. Hij focust op zijn personages, hun karakter, hun omgeving en hun belevenissen. Met veel gevoel voor detail en met sprekende, levendige dialogen brengt hij hen tot leven – de invloed van zijn theaterwerk wellicht. Zijn stijl is vaak sober, poëtisch en filmisch. Het is dus niet helemaal onverwacht dat Mijn vader zegt dat wij levens redden (2004, Davidsfonds/Infodok) verfilmd wordt. Het vrij bizarre verhaal speelt in een ongewoon decor: een huis in een bocht van een doodlopende weg waar om de haverklap een auto de gevel ramt. De film komt vermoedelijk uit in 2013, onder de titel Supernova. De boeken van Do van Ranst zijn onder meer vertaald in het Duits en het Zweeds.
Maak jouw eigen website met JouwWeb